Σε κάθε ιστορική (και αστρολογική) εποχή, συναντάμε τις λατρείες διάφορων
πανθέων, που αντιπροσωπεύουν τις φυσικές δυνάμεις και
τις ενέργειες που σχετίζονταν με την καθημερινή ζωή των ανθρώπων της κάθε
εποχής.
Αυτοί οι θεοί και οι θεές υπόκεινται σε αλλαγές όσο αφορά στο χαρακτήρα και
τη σημαντικότητά τους, αλλά δεν εξαφανίζονται εντελώς με το πέρασμα των εποχών.
Θα λέγαμε ότι κατά μια έννοια, μεταλλάσσονται, καθώς εξελίσσεται η
συνείδηση της ανθρώπινης φυλής. Για παράδειγμα, οι πρόγονοί μας της
Λίθινης Περιόδου λάτρευαν θεούς του κεραυνού, του κυνηγιού και της γονιμότητας,
καθώς αυτοί ταίριαζαν στην καθημερινότητά και το περιβάλλον όπου ζούσαν. Αυτοί
οι θεοί συνέχισαν να λατρεύονται με διαφορετικά ονόματα και παραλλαγές (π.χ.
Δίας-Άρτεμη-Αφροδίτη /Jove-Diana-Venus), ενώ παράλληλα τα
πάνθεα εμπλουτίζονταν με νέους θεούς και θεές.
Αν εξετάσουμε την πορεία της ανθρώπινης φυλής με βάση τις αστρολογικές
περιόδους μπορούμε να κατανοήσουμε ακόμα περισσότερο τα πάνθεα και τις λατρείες
των προγόνων μας, την εξέλιξη της ανθρώπινης συνείδησης αλλά και τις μεγάλες
αλλαγές που σχετίζονται με την κουλτούρα, την κοινωνία και την πολιτική κάθε
εποχής. Η αστρολογία θεωρεί ότι κάθε αστρολογική εποχή είναι περίπου 2000
χρόνια.
Έτσι λοιπόν έχουμε:
Εποχή του Λέοντα
Εποχή του Καρκίνου
Εποχή των Διδύμων
Εποχή του Ταύρου
Εποχή του Κριού
Εποχή του Ιχθύος
Εποχή του Υδροχόου
Το ζώδιο του Λέοντα (στοιχείο Φωτιά) κυβερνάται από τον Ήλιο. Η Εποχή του Λέοντα συμπίπτει με το τέλος της εποχής των Παγετώνων. Η ζωή
των ανθρώπων ήταν εξαρτημένη από το κυνήγι και τη συλλογή καρπών. Στην περίοδο
αυτή η πνευματικότητα εκφράζεται με λατρείες ζώων και τη μαγεία του κυνηγιού, χωρίς να απουσιάζει
και η λατρεία της γονιμότητας όπως φανερώνουν και τα ευρήματα της εποχής που
απεικονίζουν τέτοιες θεότητες. Σε αυτό το στάδιο, κεντρικό πρόσωπο είναι o «ήρωας-βασιλιάς» της φυλής, που σκοτώνεται στο
κυνήγι και τρώγεται μαζί με το ζώο-θήραμα. Είναι εκείνος που θυσιάζεται
προκειμένου η φυλή να επιβιώσει (κεντρική φόρμουλα που θα την συναντήσουμε να
μεταλλάσσεται σε επόμενες εποχές).
Ο Κέλτικος Θεός Κερνούνος, ο "Κερασφόρος".
Σχετίζεται με τα ζώα και το αρχέγονο ένστικτο της άγριας φύσης.
Ο Ελληνκός Θεός Πάνας
Το ζώδιο του Καρκίνου (στοιχείο Νερό) κυβερνάται από τη Σελήνη. Κατά
την Εποχή του Καρκίνου συναντάμε διάφορες
παραδόσεις για μια καταστροφή που χτύπησε τη Γη με τη μορφή κατακλυσμού του
νερού.
Η Νεολιθική Επανάσταση λαμβάνει χώρα. Οι
άνθρωποι αρχίζουν να δημιουργούν οργανωμένες κοινωνίες με μόνιμες κατοικίες
αντί να ζουν ως νομάδες, προχωρούν στην εξημέρωση ζώων και στην καλλιέργεια
φυτών και αναπτύσσεται η κεραμική.
Ο Καρκίνος κυβερνά την τροφή, την γεωργία, τα σπίτια, την κοινότητα, την
μητρότητα και την οικογένεια και καθώς συνδέεται με τη Σελήνη είναι επίσης
συνδεδεμένος με τις διαδικασίες της γέννησης, της ανατροφής και της προστασίας.
Το αρχέτυπο της Μητέρας σε κάθε μορφή συνδέεται με το ζώδιο του Καρκίνου. Οι λατρείες της Σελήνης και οι θηλυκές Θεές της
«γόνιμης Μητέρας» άρχισαν να αναδεικνύονται εκείνη την
περίοδο. Ακόμα, η ανάπτυξη της κεραμικής μας παραπέμπει στο προστατευτικό
δοχείο – αρχέτυπο του Καρκίνου. Τέλος, έχουμε την εξάπλωση της χρήσης σκαφών
(θαλασσινά «δοχεία» - πάλι συνδεόμενα με τον Καρκίνο).
Η Ελληνική Θεά Σελάνα ή Σελήνη
Το ζώδιο των
Διδύμων (στοιχείο Αέρας) κυβερνάται από τον Ερμή. Η Εποχή των Διδύμων σηματοδοτεί την κίνηση, το εμπόριο, την επικοινωνία,
το νου και τις ιδέες. Έχουμε την ανάπτυξη των γλωσσών, του εμπορίου και της
βιομηχανίας, της εξερεύνησης και της αλληλεπίδρασης.
Η
επικρατούσα λατρεία της περιόδου ήταν αυτή των Διδύμων (π.χ.
Σαμοθράκη – Διόσκουροι, Ρώμη- Καστωρ/Πολυδεύκης, Ρωμύλος/Ρέμος, επίσης τα ιερά
ζεύγη των στηλών που ήταν αφιερωμένα σε θεούς στη Βαβυλώνα και της Ασσυρίας) αλλά και των Πολλαπλών Θεών (π.χ. Αρχαίο Ελληνικό Πάνθεο). Οι
Δίδυμοι συνδέονται όχι μόνο με το αρχέτυπο των Διδύμων (δυαδικότητα) αλλά και
με την πολλαπλότητα.
Και σε αυτή
την περίοδο η θρησκεία εστιάζεται στο μυστήριο της γονιμότητας (ανθρώπων, ζώων,
καρπών), αλλά τώρα η μορφή της Μεγάλης Μητέρας αλλάζει μορφή και έχουμε την Τριπλή Θεά (Κόρη-Μητέρα-Γραία).
Οι Διόσκουροι, ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης
Το σύμβολο της Τριπλής Θεάς. Είναι οι 3 φάσεις της Σελήνης (γέμιση-πανσέληνος-χάση)
Η Τριπλή Θεά (Κόρη-Μητέρα-Γραία)
Το ζώδιο του
Ταύρου (στοιχείο Γη). Η Εποχή του Ταύρου έχει
για χαρακτηριστικά της το χρήμα και τον πλούτο, τα μνημειακά κτίρια, τη
σταθερότητα. Σε αυτό την εποχή βρίσκονται οι βάσεις της Δυτικής σκέψης, της
τεχνολογίας και της θρησκείας. Η επιστήμη της Αστρολογίας φτάνει στο ζενίθ της
αλλά και τα αρχέτυπα που σήμερα θεωρούμε ως «παγανιστικά πάνθεα» αρχίζουν να
παίρνουν αναγνωρίσιμη μορφή.
Οι θρησκείες
εκείνης της εποχής είναι στενά δεμένες με το χρήμα και τον πλούτο. Έχουμε τη
χρήση του χαλκού ως μέσου συναλλαγής καθώς και την εφεύρεση του παπύρου που
επέτρεψε βελτιωμένες τεχνικές γραφής. Χτίζονται μεγάλα μνημειακά κτίρια όπως η
Μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου και άλλα γιγάντια κτίρια –μνημεία των Φαραώ ή των
Θεών του Αιγυπτιακού πολιτισμού, τα ζιγκουράτ στη Μεσοποταμία και άλλα παρόμοια
κτήρια στο Περού, με αστρολογικές, αστρονομικές, γεωμετρικές και μαθηματικές
σημασίες. Σε αυτή την εποχή γεννήθηκαν οι πολιτισμοί της Αιγύπτου, της
Μεσοποταμίας, η Μινωική, και η Ινδική και άρχισε η Κινέζικη Αυτοκρατορία. Τα
πάνθεα των τοπικών θεών σε αυτές τις χώρες αναπτύσσονται σε παράλληλες γραμμές.
Οι ναοί έγιναν το κέντρο της είσπραξης και αναδιανομής του πλούτου και οι
ιερείς τους οι διαχειριστές αυτής της δραστηριότητας.
Την περίοδο αυτή παρατηρούμε μια κοινωνική/σεξουαλική
επανάσταση στην ιεραρχία των θρησκειών και λατρειών. Η Μεγάλη Θεά αλλάζει μορφή στη φαντασία των πιστών της και
η γονιμότητά της εξαρτάται πια από τον σύντροφό της (όπως και της γης από τον
ήλιο). Ο σύντροφος – θυσιασμένο θύμα έχει τη
μορφή του ταύρου κυρίως, συμβολίζοντας τη ζωώδη φύση που όμως δεν
είναι ακόμα εξημερωμένη. Η λατρεία του Ταύρου είναι ένα θέμα που αξίζει
μια μεγάλη αναφορά, αλλά στο παρόν κείμενο δεν μπορεί να αναλυθεί εκτενώς.
Ωστόσο, αξίζει να αναφέρουμε ότι την συναντάμε σε Μεσοποταμία, Αίγυπτο, Κρήτη,
Ινδία, Κύπρο και Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (η λατρεία του Μίθρα φαίνεται πως
σχετίζεται και με το χριστιανισμό).
Ο Θεός Μίθρας και η θυσία του ταύρου.
Το ζώδιο του
Κριού (στοιχείο Φωτιά) κυβερνάται από τον Άρη. Η Εποχή του Κριού χαρακτηρίζεται από
πολέμους και επεκτάσεις Αυτοκρατοριών (Κινέζικη, Περσική, Ελληνική, Ρωμαϊκή).
Κάθε ένας από αυτούς τους πολιτισμούς είχε τον αρχηγό του, μια κεντρική φιγούρα
(Αυτοκράτορα ή «δίδαγμα») σε μια μακρινή μητρόπολη. Σε αυτές τις Αυτοκρατορίες η
εξουσία ασκούταν από κάποιο μεγάλο στρατό. Ο Κριός συνδέεται επίσης με το
μέταλλο του σιδήρου.
Η εποχή του
Κριού έφερε μια πολύ σημαντική αλλαγή συνείδησης. Η μητριαρχία αντικαθίσταται από την πατριαρχία. Στην Αίγυπτο την περίοδο αυτή
έχουμε την ανάπτυξη της ηλιακής λατρείας και οι μυθολογικοί ήρωες-θεοί
εκφράζουν το αρσενικό πολεμικό ιδεώδες. Η ταύτιση με τους κύκλους του ήλιου
όμως συνδέθηκε και με μια εμμονή με το θάνατο και την ανάσταση, η οποία κυριάρχησε στους
πνευματικούς στοχασμούς. (παράδειγμα ο μύθος του Όσιρι).
Την ίδια
εποχή έχουμε προσπάθειες να αντικατασταθεί ο πολυθεϊσμός με το
μονοθεϊσμό. Το πιο
πρωϊμο παράδειγμα είναι η προσπάθεια του Φαραώ Ακενατόν, ο οποίος θέλησε να
επιβάλει τον Ηλιακό Θεό Ατον, ως υπέρτατη θεότητα, αποσύροντας την υποστήριξη
από τις υπόλοιπες λατρείες. Μετά το θάνατό του όμως, η εξουσία ξαναπέρασε στους
πολυθεϊστές ιερείς που αποκατέστησαν την παλιά θρησκεία.
Άλλο
παράδειγμα είναι η ιστορία του Αβραάμ από την Παλαιά Διαθήκη. Όπως είχαμε
αναφέρει, αρχικά η θυσία για το καλό της φυλής ήταν του ήρωα-βασιλιά. Στη
συνέχεια αντικαθίσταται από ένα νεαρό αγόρι (συνήθως παρθένο) κι έπειτα από τον
ταύρο. Στην ιστορία του Αβραάμ, ιδρυτή της μεγαλύτερης πατριαρχικής θρησκείας,
ο ίδιος θυσιάζει ένα κριάρι αντί για το γιο του. Το σύμβολο της θυσίας , ο ταύρος
(ζωώδης φύση που δεν είναι όμως ακόμα εξημερωμένη) αντικαθίσταται από το κριάρι/πρόβατο (ζωώδης φύση υποταγμένη). Ενδιαφέρον είναι επίσης να
παρατηρήσουμε τα ονόματα αυτής της περιόδου που περιέχουν τον ήχο της λέξης
κριάρι (ram). Ra, Amon Ra, Rama, Brahman, Brahma, Abraham, Ramesses.
Η ιστορία
του Μωυσή επίσης, που κατέβηκε το όρος Σινά με τις 10 εντολές και αντικρίζοντας
τους ανθρώπους να λατρεύουν ένα χρυσό μοσχάρι (σύμβολο της προηγούμενης εποχής
του Ταύρου) τους κατακεραυνώνει.
Καθώς η νέα
εποχή προχωράει, η λατρεία του ταύρου απαγορεύεται, αλλά το κριάρι παραμένει
μέρος της ιουδαϊκής τελετουργίας. Οι θεοί αλλάζουν τα ονόματά τους, σύμφωνα με
τις νέες κοσμικές επιρροές. Ο Μίθρας, ο ηλιακός θεός που ήταν ο ιερός ταύρος
στην προηγούμενη εποχή, τώρα είναι ο φονιάς του ταύρου. Ο Ασουρ, ηλιακός θεός
των Ασσυρίων, γνωστός ως «Μέγας Ταύρος» τώρα μεταλλάσσεται σε Θεό του πολέμου.
Οι Έλληνες ντύνουν την Παλλάδα Αθηνά με στρατιωτική πανοπλία και τα κέρατα του
κριού πάνω στην περικεφαλαία της και οι Ρωμαίοι στρατιώτες φορούν τα ίδια
εμβλήματα στις στολές τους.
Τα τελευταία
500 χρόνια πάντως αυτής της εποχής χαρακτηρίζονται από μια έκρηξη στην
επιστήμη, τον πολιτισμό και την θρησκευτική ενέργεια που ακόμα και σήμερα έχουν
διατηρήσει την επιρροή τους. Η μυθολογική οπτική αντικαταστάθηκε από την φιλοσοφική
σκέψη και αυτό αποτέλεσε σίγουρα μια μεγάλη αλλαγή της ανθρώπινης συνείδησης.
Τέλος, την εποχή του Κριού έζησαν στη γη πολύ
σημαντικοί πνευματικοί άνθρωποι όπως ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο
Αριστοτέλης, ο Λαο Τσου, ο Κομφούκιος, ο Βούδας, αλλά και ο Ζωροάστρης.
O Αιγυπτιακός Ηλιακός Θεός ΡΑ
Το ζώδιο του
Ιχθύος (στοιχείο Νερό). Η Εποχή του Ιχθύος
έχει για χαρακτηριστικά της την πνευματικότητα αλλά και το φόβο, τις
ψευδαισθήσεις, τις αυταπάτες, τη φυγή. Η
εποχή αυτή συνδέεται με το στοιχείο του Νερού (τον Ποσειδώνα θα έλεγαν οι
άνθρωποι κάποιας προηγούμενης εποχής) και το Υποσυνείδητο. Πρόκειται για μια
εποχή όπου νέες ενέργειες γίνονται αισθητές και έχουμε τη διάδοση μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Εκτός από τον Ταοϊσμό
που διαδόθηκε στην Κίνα από τον Λαο Τζου, 3 μεγάλες θρησκείες κάνουν επίσης την
εμφάνισή τους : ο Βουδισμός, ο Χριστιανισμός και
το Ισλάμ, με αντίστοιχους
εκπροσώπους τους τον Βούδα, τον Ιησού και τον Μοχάμεντ. Θα ήταν ενδιαφέρον σε
αυτό το σημείο να κάναμε μια συγκριτική αναφορά σε αυτά τα 3 πρόσωπα και να
δούμε πόσα κοινά σημεία έχουν οι παραδόσεις τους για τη ζωή των
εκπροσώπων-προφητών τους, αλλά στο παρόν κείμενο κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό.
Αυτό που δεν θα παραλείψουμε πάντως να αναφέρουμε είναι πως όλες αυτές οι
μεγάλες θρησκείες αναφέρονταν στην υπερβατικότητα, αλλά παράλληλα
καταδυνάστευσαν την ανθρωπότητα καθώς στην ουσία οι εθνικές κυβερνήσεις έγιναν
θεοκρατικές.
Ο φόβος
αποτελεί ένα θεμελιώδες στοιχείο στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε εξετάζοντας
αυτή την εποχή, καθώς είναι τόσο πολύ διαδεδομένη στον ανθρώπινο νου η
«διαβολική» ή «σκοτεινή» πλευρά. Ο πόλεμος γίνεται εσωτερικός. Έχουμε μια μεγάλη μάχη
μεταξύ καλού και κακού, Θεού και Σατανά, η οποία φυσικά δεν παραμένει μόνο σε
εσωτερικό επίπεδο αλλά εξωτερικεύεται και με τους θρησκευτικούς πολέμους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Σταυροφορίες. Ούτε στην Ανατολή απουσιάζει ο φόβος
όμως. Εκεί η ιδέα του Σατανά αντικαθίσταται από την ιδέα ότι η γήινη ύπαρξη
είναι μια φυλακή από την οποία πρέπει ο άνθρωπος να δραπετεύσει, προκειμένου να
είναι ευτυχισμένος και ελεύθερος. Αυτά τα χαρακτηριστικά του φόβου και της φυγής είναι
θεμελιώδη για την εποχή του Ιχθύ. Φυσικά δεν λείπουν και οι μη θρησκευτικοί
πόλεμοι σε αυτή την εποχή (για παράδειγμα ο Α’ και Β’ Παγκόσμιος πόλεμος).
Τα ιερατεία,
προσπαθώντας να διαφυλάξουν την ισχύ τους δημιουργούν δόγματα και όσοι άνθρωποι
διαφοροποιούνται από αυτά διώκονται, βασανίζονται και θανατώνονται.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ιερά εξέταση. Μεγάλος αριθμός ανθρώπων (κυρίως
γυναίκες) βασανίστηκε και θανατώθηκε με την κατηγορία ότι ήταν παγανιστές και λάτρεις του Σατανά. Εύλογα
αναρωτιέται κανείς πως το μήνυμα των προφητών των μεγάλων εκείνων θρησκειών για
την υπερβατικότητα και την αγάπη μπόρεσε να κακοποιηθεί τόσο πολύ από την
υποκρισία και την απληστία των ιερατείων, προκειμένου να διατηρήσουν την
εξουσία τους πάνω στους ανθρώπους. O σκοταδισμός και η τυφλή πίστη κυριαρχούν σε αυτή την εποχή, ωστόσο
όπως κάθε άλλο στάδιο στην εξέλιξη της ανθρώπινης συνείδησης, έτσι και αυτό,
έχει την χρησιμότητά του.
Ενδιαφέρον
σε αυτό το σημείο είναι να εξετάσουμε μια αλλαγή στην πνευματική θεώρηση του
θηλυκού. Είδαμε στις προηγούμενες εποχές τη μητριαρχία να παραχωρεί
τη θέση της στην πατριαρχία. Σε αυτή την εποχή επιχειρείται μια καταστολή του σεξ (ας το συνδέσουμε εδώ με το θέμα του
φόβου και της «σκοτεινής» πλευράς στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω). Το σεξ
αντιμετωπίζεται ως αμαρτία, ως κάτι βρώμικο, ενώ η παρθενία και η καταστολή της
επιθυμίας ως κάτι πνευματικό και θείο. Περνάμε πια στη λατρεία της Παρθένου. Κεντρική μορφή του Χριστιανισμού,
για παράδειγμα είναι η Μαρία, η οποία δεν συλλαμβάνει τον Ιησού με τον γνωστό
τρόπο, αλλά με έναν υπερβατικό τρόπο. Παρομοίως και η σύλληψη του Βούδα αλλά
και του Κρίσνα. (Να σημειώσουμε εδώ ότι οι ομοιότητες μεταξύ Ιησού και Κρίσνα
δεν περιορίζονται μόνο στο γεγονός του τρόπου σύλληψής τους.)
Η φόρμουλα
της προηγούμενης εποχής παραμένει ίδια, με την πατριαρχία και την ηλιακή
λατρεία να έχουν πάρει διαφορετικές μορφές, προκειμένου να διαχωριστούν από τις
παγανιστικές λατρείες. Γεγονός είναι όμως ότι δεν αλλάζουν και πολλά πράγματα
σε αυτό το θέμα. Το κυρίαρχο μοτίβο είναι ο κύκλος της γέννησης,
της ζωής, του θανάτου και της αναγέννησης, ενώ η
φόρμουλα της θυσίας παραμένει επίσης η ίδια. Η λατρεία
όμως παρουσιάζει μια μετάλλαξη. Είδαμε την εξέλιξη στις προηγούμενες εποχές
(θυσία ήρωα-βασιλιά της φυλής, θυσία αρσενικού αγοριού, θυσία ζώου, κυρίως
ταύρου). Στην εποχή του Ιχθύ η θυσία αίματος παίρνει συμβολική μορφή πια. Το πραγματικό αίμα του θύματος
αντικαθίσταται από κρασί και η πραγματική σάρκα του από ψωμί.
Γεγονός
πάντως είναι ότι ο βασικός ηλιακός μύθος παραμένει κεντρικό σημείο της λατρείας και σε αυτή την
εποχή. Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα η λατρεία του Μίθρα που
παρατηρούμε να έχει πολλές ομοιότητες με το χριστιανισμό.
Σύμφωνα με
την παράδοση, ο Μίθρας γεννήθηκε από ένα βράχο (βράχος, σπηλιά, φάτνη…), στις
25 Δεκεμβρίου (ημέρα εορτασμού του θεού Ήλιου). Μάρτυρες της γέννησής του είναι
κάποιοι βοσκοί. Ήταν μεσάζων μεταξύ του Θεού και της ανθρωπότητας.
Οι λάτρεις
του, θυσίαζαν έναν ταύρο (σύμβολο γονιμότητας αλλά και αναγέννησης), πλένονταν
με το αίμα του (εξαγνίζονταν, βάπτιση), έτρωγαν τη σάρκα του και έπιναν το αίμα
του (θεία κοινωνία).
Η Θεία Ευχαριστία του Χριστιανισμού.
Η θυσία αίματος παίρνει συμβολική μορφή πια.
Το πραγματικό αίμα του θύματος αντικαθίσταται από κρασί
και η πραγματική σάρκα του από ψωμί.
Παρόμοιες
ομοιότητες του χριστιανισμού συναντάμε και στις ιστορίες του Όσιρι, του Ταμούζ, του
Διονύσου, του Απόλλωνα, του Κρίσνα κ.α. Και εδώ, η φόρμουλα του κύκλου της
γέννησης, της ζωής, του θανάτου (θυσιαστικού) και της αναγέννησης είναι
παρούσα.
Όσο αφορά
στα πάνθεα, είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε τις εξής ομοιότητες:
Ptah, Amoun, Osiris, El, Baal, Δίας, Jupiter, Jove -Αρσενικοί «δικτάτορες»-Πατέρες
θεοί. Τώρα ταυτίζονται με τον οργισμένο και ζηλιάρη Jehovah της Εβραϊκης
θρησκείας, ο οποίος παρομοίως με τους ιερούς βασιλιάδες της Ταυρικής περιόδου,
εξασφαλίζει τη συγκομιδή - σώζει τους πιστούς του – θυσιάζει τον πρωτότοκο γιο
του.
Horus, Διόνυσος, Ερμής,
Απόλλωνας, Μίθρας, Έρως, Ηρακλής, Ορφέας, Sol Invictus – Αρσενικοί γιοι ενός Πατέρα θεού
(και ως επι το πλειστον θνητής μητέρας) οι οποίοι είναι οι μεσάζοντες μεταξύ
της ανθρωπότητας και του Πατέρα θεού. Τώρα ταυτίζονται με τον ασκητή, δάσκαλο,
θεραπευτή, μάρτυρα Ιησού.
Isis, Hathor, Ήρα, Δήμητρα, Inanna, Astarte, Ishtar, Vesta, Αφροδίτη, Venus και όλα τα εναπομείναντα ίχνη της
Μεγάλης Θεάς, τώρα ταυτίζονται με την Παρθένο Μαρία. Φυσικά εδώ αποφεύχθηκε η επαναφορά
της μητριαρχίας ή του πολυθεϊσμού η Μαρία παρουσιάζεται ως ιερό δοχείο – μητέρα
του θεού με σαφώς υποδεέστερο ρόλο όμως. Οι παρθενικές λατρείες της Αρτέμιδος
και της Vesta αφομοιώνονται στα μοναστικά
χριστιανικά τάγματα. Αλλά και η Sophia, η θεά της Σοφίας των Γνωστικών,
τώρα ταυτίζεται με το «Άγιο Πνεύμα», συμπληρώνοντας την Ιερή Τριάδα.
Η μαγική και
πνευματική φόρμουλα αυτής της εποχής είναι η INRI/ΙΑΟ (Isis – Apophis – Osiris) καθώς
υπάρχει ακόμα βαθιά ριζωμένη η αντίληψη του κύκλου γέννηση-θάνατος-αναγέννηση.
(σημ. Η φόρμουλα αυτή επιδέχεται μεγάλης ανάλυσης που δεν μπορεί να γίνει σε
αυτό το κείμενο. Ωστόσο, όποιος/α επιθυμεί να μάθει περισσότερα για τη φόρμουλα
αυτή, μπορεί να διαβάσει το κεφάλαιο 5 από το "Magick" του Aleister Crowley).
Το ζώδιο του
Υδροχόου. Η Εποχή του Υδροχόου
Καθώς η
εποχή του Υδροχόου είναι η εποχή που διανύουμε ομολογώ ότι με δυσκολεύει να
γράψω γι αυτή. Είναι γεγονός βέβαια ότι υπάρχει πληθώρα γραπτών σχετικά με
αυτή, κυρίως από τo ρεύμα του New Age, αλλά δεν
θα έλεγα ότι αποφεύγουν πολλές φορές την αυθαιρεσία, την υπερβολή ή ακόμα και
την ανοησία.
Περισσότερο
θα έλεγα πως με καλύπτει η θέση του ρεύματος του Θελήματος σχετικά με το θέμα.
Για παράδειγμα ο Lon Milo Duquette αναφέρει: «Οι θεοί της μιας
εποχής μετατρέπονται σε διαβόλους της επόμενης εποχής.» Επιπλέον, είναι φανερό
πως οι αλλαγές στις φόρμουλες γίνονται αντιληπτές ως καταστροφή ή ως κάτι
διαβολικό.
Γεγονός
είναι πάντως ότι πλέον ο άνθρωπος έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι η ιδέα περί Θεού ως ένα Ον που
κατοικεί στους ουρανούς και είναι πέρα και έξω από αυτόν δεν ισχύει. Η επιστήμη το επικυρώνει. Τα πάντα είναι ενέργεια. Τα πάντα συνδέονται. Τα πάντα είναι
ΕΝΑ. Αυτή η ενέργεια είναι εκείνο που ο άνθρωπος ονόμασε Θεό, οπότε τα πάντα
είναι Θεός. Και καθώς είμαστε και εμείς οι άνθρωποι μέρος αυτής της ενέργειας,
είμαστε και εμείς Θεός. Το Θείο δεν είναι έξω από τον άνθρωπο
αλλά είναι ο πυρήνας της ύπαρξής του και πρέπει να κοιτάξει μέσα του για να το
βρει.
Ή – όπως
πανέμορφα έχει ειπωθεί:
"The Khabs
is in the Khu, not the Khu in the Khabs. Worship then the
Khabs, and behold my light shed over you". (Aleister Crowley - Liber Al)
Πρόκειται
για μια μεγάλη εξέλιξη της συνείδησης που φυσικά δεν μπορεί να γίνει παρά αργά
και σταδιακά. Kαι θα
συναντήσει αντίσταση.
Βλέπουμε
λοιπόν ότι περιοδικά η συνείδηση του ανθρώπου διευρύνεται και η κατανόηση του
εαυτού του και του σύμπαντος βελτιώνεται.
Σε αυτό το
σημείο δεν μπορούμε να παραλείψουμε να αναφέρουμε την άποψη του Crowley σχετικά με το θέμα.
Κατά τον Crowley, μέσα στη
φυλετική μας μνήμη υπάρχουν 3 ΑΙΩΝΕΣ. Σε αυτούς έδωσε τα εξής ονόματα :
Αιώνας της Ίσιδας – φόρμουλα της Μεγάλης Θεάς – Μητριαρχία
Αιώνας του Όσιρι – φόρμουλα του Αποθνήσκοντος Θεού – Πατριαρχία
Αιώνας του Ώρου – φόρμουλα του Παιδιού, φόρμουλα της συνεχούς ανάπτυξης και
ζωής
Οι φόρμουλες
αυτές χρήζουν μεγάλης ανάλυσης βέβαια…
O Aleister Crowley σκεφτικός...
Για
περισσότερα σχετικά με το θέμα μπορεί κανείς να ανατρέξει στα εξής βιβλία :
James George Frazer - The
Golden Bough: A study in Magic and Religion
Lon Milo Duquette - Angels,
Demons and Gods of the New Millennium
J. Daniel Gunther - Initiation
in the Aeon of the Child: The Inward Journey
Aleister Crowley - The Book of
Thoth
