Κόσμε με κούρασες….
Με κούρασες κόσμε, ειλικρινά.
Με την απάθεια σου
Με την μοιρολατρία σου
Με τον ωχ-αδερφιτισμό σου
Με κούρασες κόσμε
Με την ισοπέδωση των πάντων
Με την κατάργηση αξιών
Με τον παρεξηγημένο ερωτισμό σου
Με τις απιστίες σου
Με κούρασες κόσμε
Με το "έχει ο Θεός"....
Με το "βόηθα παναγιά"
Με το θρησκευτικό σου βόλεμα....
κι εσύ να κοιμάσαι ολόρθος....
Με κούρασες κόσμε
Με το "έχει ο Θεός"....
Με το "βόηθα παναγιά"
Με το θρησκευτικό σου βόλεμα....
κι εσύ να κοιμάσαι ολόρθος....
Με κούρασες κόσμε
Με τον φόβο σου
Με την δουλοπρέπεια σου
Με τα λάβαρα που σηκώνεις δίχως να τα τιμάς
Με το «τυράκι» που τρως, δίχως να βλέπεις την φάκα
Με κούρασες κόσμε
Με τις μεγάλες θεωρίες σου
Με τις ανύπαρκτες πράξεις σου
Με την ανοχή σου
Με την συνενοχή σου στην λεηλασία των ονείρων σου….
Με κούρασες κόσμε
Με το πάθος σου για την μπάλα
Με την απάθεια για
την ζωή σου
Με την συγκατάθεση σου για οτιδήποτε ξεπουλιέται γύρω σου….
Με κούρασες κόσμε
Με την φυγή σου
Με το κενό σου
Με την προδοσία σου
Με τους μεγάλους σταυρούς σου
Με την ανυπαρξία σου….
Με κούρασες κόσμε, σε σιχάθηκα….
Δεν σε αντέχω άλλο….
Αλλά κόντρα σε εσένα, εγώ δεν φεύγω.
Μένω εδώ και θα είμαι η συνείδηση σου, αυτή που τόσο εύκολα
αποκοιμίζεις…
Πρόσεχε μόνο, η Νέμεσις δεν αργεί, έρχεται…
Κι εγώ, θα είμαι πάλι εκεί…
Κόσμε, έγινες σκουλήκι…
Δεν μου κάνεις…
Αλλά μένω εδώ…
Ὦ Νέμεσι, κλήιζω σε, θεά, βασίλεια μεγίστη, πανδερκής, ἐσορῶσα βίον θνητῶν πολυφύλων· ἀιδία, πολύσεμνε, μόνη χαίρουσα δικαίοις, ἀλλάσσουσα λόγον πολυποίκιλον, ἄστατον αἰεί, ἣν πάντες δεδίασι βροτοὶ ζυγὸν αὐχένι θέντες· σοὶ γὰρ ἀεὶ γνώμη πάντων μέλει, οὐδέ σε λήθει ψυχὴ ὑπερφρονέουσα λόγων ἀδιακρίτωι ὁρμῆι. πάντ᾽ ἐσορᾶις καὶ πάντ᾽ ἐπακούεις, {καὶ} πάντα βραβεύεις· ἐν σοὶ δ᾽ εἰσὶ δίκαι θνητῶν, πανυπέρτατε δαῖμον. ἐλθέ, μάκαιρ᾽, ἁγνή, μύσταις ἐπιτάρροθος αἰεί· δὸς δ᾽ ἀγαθὴν διάνοιαν ἔχειν, παύουσα πανεχθεῖς γνώμας οὐχ ὁσίας, πανυπέρφρονας, ἀλλοπροσάλλας.
Ω Νέμεσι σε υμνώ, εσένα την θεά την μεγαλύτερη βασίλισσα
πού βλέπεις τα πάντα καί παρατηρείς τον βίον των ανθρώπων,
πού ανήκουν εις πολλάς φυλάς αιωνία, σεβαστή, πού μόνον εσύ χαίρεσαι στα δίκαια, καί τιμωρείς τον πολυποίκιλον λόγον, τον πάντοτε ασταθή εσένα φοβούνται όλοι οι άνθρωποι πού έχουν ζυγόν στον τράχηλο (πού έχουν βαρείαν συνείδησιν)
διότι εσύ ενδιαφέρεσαι πάντοτε δια την γνώμην (την διάθεσιν) όλων, ούτε σου διαφεύγει την προσοχήν ή ψυχή, πού υπερηφανεύεται κατά τους λόγους με άκοτανόητον ορμήν. Εσύ τα πάντα εποπτεύεις καί τα πάντα ακούεις καί τα πάντα κρίνεις από σε εξαρτώνται αι δίκαι των ανθρώπων, ώ υπέρτατη θεά
Ελα ώ μακαριά, αγνή, βοηθός πάντοτε εις τους μύστας καί δόσε τους να έχουν άγαθήν διάνοιαν, καί να καταπαύσης τας μισητάς γνώμας (σκέψεις), τας αντιθέσεις, τας ανοησίας, τάς υπεροπτικάς καί αλλοπρόσαλλους (ευμεταβόλους).
πού βλέπεις τα πάντα καί παρατηρείς τον βίον των ανθρώπων,
πού ανήκουν εις πολλάς φυλάς αιωνία, σεβαστή, πού μόνον εσύ χαίρεσαι στα δίκαια, καί τιμωρείς τον πολυποίκιλον λόγον, τον πάντοτε ασταθή εσένα φοβούνται όλοι οι άνθρωποι πού έχουν ζυγόν στον τράχηλο (πού έχουν βαρείαν συνείδησιν)
διότι εσύ ενδιαφέρεσαι πάντοτε δια την γνώμην (την διάθεσιν) όλων, ούτε σου διαφεύγει την προσοχήν ή ψυχή, πού υπερηφανεύεται κατά τους λόγους με άκοτανόητον ορμήν. Εσύ τα πάντα εποπτεύεις καί τα πάντα ακούεις καί τα πάντα κρίνεις από σε εξαρτώνται αι δίκαι των ανθρώπων, ώ υπέρτατη θεά
Ελα ώ μακαριά, αγνή, βοηθός πάντοτε εις τους μύστας καί δόσε τους να έχουν άγαθήν διάνοιαν, καί να καταπαύσης τας μισητάς γνώμας (σκέψεις), τας αντιθέσεις, τας ανοησίας, τάς υπεροπτικάς καί αλλοπρόσαλλους (ευμεταβόλους).
