Θέλω να μιλήσω σαν μάνα, κόρη, φίλη. Θέλω να μιλήσω σαν Ελληνίδα!

Θέλω να πω όλα αυτά που έχω στην ψυχή μου και στο μυαλό μου αυτό το διάστημα.

Θέλω να μιλήσω σαν μάνα, κόρη, φίλη.

Θέλω να μιλήσω σαν Ελληνίδα.

Να πω για τον γιο μου αλλά και για όλα τα παιδιά που είναι άνεργα ή μετανάστες, λόγω της κρίσης.

Τον γιο μου, που έκλεισε την δουλειά που είχε. Ποιος τον ανάγκασε να πάρει αυτήν την απόφαση; Ποιος φταίει που πέντε χρόνια τώρα δεν βρίσκει δουλειά; Που έχασε το χαμόγελο του; Που δεν μπορεί να πάει την ζωή του παρακάτω; Που μέσα απ’ όλο αυτό που βιώνει, προσπαθεί να με στηρίξει ηθικά, κρύβοντας μέσα του την πίκρα του και τον θυμό του για αυτήν την κατάσταση;

Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά; Η κυβέρνηση που έχουμε τώρα; Όχι βέβαια.

Να πω για την μητέρα μου, η οποία ούσα ΑΜΕΑ, βλέπει να έχουν κοπεί ένα σωρό παροχές, να έχει συμμετοχή στα πανάκριβα φάρμακα της, να μην μπορούμε να αντικαταστήσουμε το αναπηρικό αμαξίδιο, να της έχει μειωθεί η σύνταξη χηρείας που παίρνει…

Ποιος φταίει για όλα αυτά; Η κυβέρνηση που έχουμε τώρα; Όχι βέβαια.

Να μιλήσω σαν φίλη. Που βλέπω τις-τους φίλους μου, να ψάχνουν απεγνωσμένα για δουλειά και να μην βρίσκουν. Να έχουν να θρέψουν οικογένειες και να μην μπορούν. Να μην μπορούν να δουν τα παιδιά τους το σαββατοκύριακο κάποιοι που είναι χωρισμένοι, γιατί δεν έχουν βενζίνη για να πάνε, ή χρήματα να βγάλουν έστω το εισιτήριο τους. Που δεν μπορούν να περάσουν κάποιες ημέρες μαζί, γιατί δεν υπάρχει τίποτε στο ντουλάπι της κουζίνας για να μαγειρέψουν. Για τους φίλους που δεν μπορούν να δώσουν ένα χαρτζιλίκι στα παιδιά τους όταν πηγαίνουν σχολείο. Που οι διακοπές φαντάζουν ένα όνειρο μακρινό.

Ποιος τους έφτασε σε αυτό το σημείο; Η σημερινή κυβέρνηση; Όχι βέβαια.

Σας θυμίζουν κάτι τα παραπάνω;

Πάμε και για την συνέχεια :

Να μιλήσω και σαν Ελληνίδα.

Δεν ανήκω στην αριστερά, ούτε στον Σύριζα. Ποτέ δεν ανήκα.

Έχω παππούδες που πολέμησαν το 1922 στην μικρασιατική καταστροφή. Παππούδες που πολέμησαν στον Μακεδονικό Αγώνα. Γιαγιάδες που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων το ΄40 κι ας τις απειλούσαν εκεί στα χωριά των Σερρών οι Βούλγαροι. Που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στην πατρίδα και τιμήθηκαν γι’ αυτό από την βασίλισσα. Μην χαμογελάτε ειρωνικά, σας βλέπω…. Έτσι έγινε όμως κι αυτό δεν αλλάζει.

Έχω προγόνους, που ύψωσαν το ανάστημα τους και είπαν «Μολών λαβέ» στους πέρσες. Κι εσείς τους έχετε.

Προγόνους που έδωσαν το αίμα τους για την πατρίδα μας, την Ελλάδα!

Την Ελλάδα μας, που ειδικά από την μεταπολίτευση κι εντεύθεν (δεν πάω ακόμη πιο πίσω) ούτε ΕΝΑΣ πρωθυπουργός δεν βρέθηκε να παλεύει για το καλό της.

Αντίθετα, την ξεπούλησαν, την ξεκλήρισαν, την βίασαν, την εκπόρνευσαν…

Την έσυραν στα παζάρια του κόσμου να ζητιανεύει. Την εχλεύασαν… Έπαιξαν μαζί της… Την κατασπάραξαν…

Ποιος τα έκανε όλα αυτά; Η κυβέρνηση που έχουμε τώρα; Όχι βέβαια.

Αντίθετα, ΤΩΡΑ μας δίνεται η ευκαιρία, από τους κυβερνώντες του Σύριζα, να υπερασπισθούμε την πατρίδα μας, τις οικογένειες μας, το μέλλον μας.

Τώρα μας δίνεται το δικαίωμα να ελπίζουμε πως «αύριο» θα είναι όντως μία καλύτερη ημέρα και όχι μαύρη κι άραχνη όπως των τελευταίων πέντε ετών.

Και είναι ΤΩΡΑ που πρέπει να διδαχθούμε από τους προγόνους μας, να γίνουμε όλοι μία γροθιά και να φωνάξουμε όπως και τότε οι παππούδες μας, ένα μεγάλο ΟΧΙ στον κατακτητή.

Γιατί αυτήν την στιγμή, κακά τα ψέματα, μόνον ελεύθεροι δεν είμαστε.

Πάλι υπό την κυριαρχία των «φίλων» μας των γερμανών είμαστε….

Τι θέλουμε λοιπόν; Ανδρείκελα και λαμόγια να μας άγουν και φέρουν σύμφωνα με τις ορέξεις τους και τις δικές τους ανάγκες;

Ή θέλουμε ΟΝΤΩΣ δημοκρατία, αξιοπρέπεια, ελευθερία, μέλλον για τα παιδιά μας και την πατρίδα μας;

Αυτά και άλλα τόσα και τόσα με «πνίγουν» αυτόν τον καιρό.

Εδώ όμως θα σταματήσω.

«Ελευθερία ή θάνατος» είπαν κάποτε οι Έλληνες.

Αξιοπρέπεια και μέλλον ή μαυρίλα και απελπισία θα πω εγώ.

ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ !

Γιατί θέλω την Δευτέρα να κοιτάξω τα παιδιά μας στα μάτια και να τους πω : Είμαστε Έλληνες και γι’ άλλη μία φορά, το παλεύουμε και δεν παραδίδουμε τα όπλα!

Αυτά!

Καλή λευτεριά

Άννα