WSJ: “η Ελλάδα δεν θα γλυτώσει την χρεοκοπία”

Λόγω της ευφορίας που καλλιεργήθηκε  την τελευταία εβδομάδα στην Ευρώπη στο άκουσμα μίας ενδεχόμενης συνολικής λύσης  για την Ευρωζώνη η οποία υποτίθεται ότι θα εφοδιάσει τις τράπεζες με ζεστό χρήμα, οι χρηματιστηριακές αγορές απογειώθηκαν.

Ωστόσο τα μέτρα που θα ληφθούν είναι κυρίως σχεδιασμένα να αποτραπεί η μόλυνση της Ιταλίας από τα χρέη άλλων χωρών.

Μια συνέπεια που μπορεί να οδηγήσει στην διάλυση της νομισματικής ένωσης.

Τι συμβαίνει όμως στην Ελλάδα, όπου και αναπτύχθηκε ο μολυσματικός ιός;

Η ανοδική τάση στις αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων τη στιγμή που σε άλλες προβληματικές χώρες της Ευρωζώνης πέφτουν, συνιστά ότι η Ελλάδα παραμένει περίπου στα ίδια επίπεδα που βρισκόταν πριν την απειλή  εξάπλωσης της μόλυνσης  σε όλη την επικράτεια της νομισματικής ένωσης.

Οι αγορές υποστηρίζουν ότι ακόμη και αν οι ιδιώτες πιστωτές δεχθούν να υποστούν μεγαλύτερη ζημία από αυτή που συμφώνησαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας συμφωνίας με την ΕΕ, η Ελλάδα δεν θα γλιτώσει την χρεοκοπία.

Με ένα κράτος να βρίσκεται σε λιτότητα, με το ΑΕΠ να συρρικνώνεται και τα δημόσια ελλείμματα να αυξάνονται σε συνδυασμό με την αδυναμία πρόσβασης της χώρας  στις χρηματοπιστωτικές αγορές, το μόνο που θα επιτευχθεί θα είναι η πυροδότηση της δυσαρέσκειας των Ελλήνων πολιτών απέναντι στην ΕΕ.

Η μονή πραγματική εναλλακτική λύση που έχει η Γερμανία και η Γαλλία είναι να αποδεχθούν πλήρως μία ελληνική χρεοκοπία περιλαμβανομένων των απωλειών που θα υποστεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από το ελληνικό χρέος που κατέχει.

Επίσης, θα πρέπει να είναι πρόθυμες να   επιτρέψουν στην Ελλάδα να αναδιαρθρώσει την οικονομία της με πιο αργούς  ρυθμούς και να μειώσει τα μέτρα λιτότητας, ενώ θα πρέπει να δείξουν μεγαλύτερη ανεκτικότητα   όσον αφορά τα ελληνικά ελλείμματα.

Μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί; Μάλλον όχι.

Έτσι, η Ευρωζώνη συνεχίζει να είναι αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο εγκατάλειψης του ευρώ από ένα κράτος- μέλος της και αφήστε τους τεχνοκράτες στις Βρυξέλλες και την Ελλάδα να πιστεύουν ότι θέλουν.

Το ερώτημα λοιπόν που πρέπει να τεθεί είναι το έξης:

Θα μπορούν οι όποιες συμφωνίες της ΕΕ που θα τεθούν σε εφαρμογή στο εγγύς μέλλον – περιλαμβανομένων και των συμφωνιών σχετικά με την ενισχυμένη νομισματική ένωση και τις υποσχέσεις της ΕΚΤ περί «απορρόφησης κραδασμών»- να αντέξουν έναν νέο πανικό που είναι πιθανό να προκληθεί ανάμεσα στους επενδυτές, οι οποίοι θα  φοβούνται μία πιθανή εξάπλωση της μόλυνσης ή  την αποχώρηση κι άλλων χωρών από το ευρώ;

Αν εγκαταλείψει η Ελλάδα  το ευρώ, υπάρχει η πιθανότητα να την ακολουθήσει και η Πορτογαλία. Και τότε μπορεί να σημειωθεί το φαινόμενο ενός ανεξέλεγκτου ντόμινο.

Παρόλο που όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στη Ιταλία, η Ισπανία κινδυνεύει περισσότερο.

Αν και τα επίπεδα κρατικού χρέους της Ισπανίας είναι μικρότερα από αυτά των περισσότερων χωρών της Ευρωζώνης, ο τραπεζικός της τομέας έχει υποστεί καταστροφή λόγω της έκρηξης της φούσκας στην αγορά ακινήτων. Όταν θα καταγραφούν όλες οι ζημιές, είναι προφανές ότι θα χρεωθούν στην ισπανική κυβέρνηση.

Άραγε, όταν υπάρξει η κρίσιμη στιγμή, θα μπει η Γερμανία ως ανάχωμα στις αγορές;

Θα δεσμευτεί να δώσει μεγάλα ποσά από τα λεφτά  των φορολογουμένων της, για να προστατέψει τις όποιες από τις παραπάνω χώρες βρεθούν αντιμέτωπες με την χρεοκοπία;

Κρατάμε μια επιφυλακτικότητα…

Πηγή: WSJ