Ήχοι της καρδιάς

Θέλω να πω αυτά που με πονέσανε. Αλλά και αυτά που με γέμισαν, με έκαναν να χαρώ, να ελπίσω…

 Ίσως φταίνε τα τραγούδια, ίσως ο καιρός, δεν ξέρω… Απλά, θέλω να τα πω και μετά θα σιωπήσω…

Αυτά που έζησα κι αυτά που θέλησα να ζήσω, αλλά δεν μπόρεσα… Όχι γιατί δεν τόλμησα, απλά, δεν έγιναν…

Κάποια πράγματα, όσο και αν το θέλουμε, δεν εξαρτώνται από εμάς…

Βλέπεις οι Θεοί, το Σύμπαν, έχουν τα δικά τους σχέδια για εμάς. Κι άλλοτε μας βγαίνουν, άλλοτε όχι…

Το Σύμπαν…

Όταν ήμουν παιδάκι, χάζευα και μετρούσα τ΄ αστέρια. Η προγιαγιά μου έλεγε να μην τα μετράω, γιατί θα βγάλω «καντήλα» στα δάχτυλα μου.

Ποτέ δεν έβγαλα και συνεχίζω να τα μετράω. Αλλά πάντα χάνω τον λογαριασμό και ξαναρχίζω από την αρχή.

Σαν τους ανθρώπους ένα πράγμα δηλαδή…

Πάνω που πιστεύω πως τους ξέρω, κάτι γίνεται και χάνω τον λογαριασμό μου μαζί τους… Και ξαναρχίζω πάλι από την αρχή, έχοντας στο στόμα μου μία γλυκόπικρη γεύση, κάτι σαν την κανέλα.

Η κανέλα. Πως μου ήρθε τώρα !

Σε σαγηνεύει η μυρωδιά της! Νοστιμεύει τα γλυκά και τα φαγητά μας, αλλά αν πας να την φας σκέτη, σε πνίγει.

Σαν τους ανθρώπους …

Μ΄ αρέσει επίσης πολύ το μέλι!

Να γεμίζει το στόμα μου με την απέραντη γλύκα του! Να το γεύομαι με όλους τους τρόπους!

Το μέλι! Που το βγάζουν οι μέλισσες! Και που μ’ έχουν τσιμπήσει τόσες φορές και έχω πονέσει κι έχω κλάψει, νοσοκομείο κλπ, λόγω αλλεργίας…

Παρ’ όλα αυτά όμως το μέλι τους είναι γλυκό! Και μου αρέσει!

Σαν τους ανθρώπους…

Πάντα φροντίζω να έχω χώρο στο ντουλάπι μου για την αγαπημένη μου σοκολάτα!

Η σοκολάτα!!! Που σε γεμίζει με την γλύκα της! Μ’ αρέσει να την απολαμβάνω αργά, να λιώνει στο στόμα μου, να νοιώθω με κάθε κύτταρο μου την γεύση της, την γλύκα της!!!

Έτσι ακριβώς όπως ένοιωσα όταν πρωτοαντίκρυσα τον γιο μου νεογέννητο!!! Έλιωσα!!! Και μεγαλώνοντας τον, νοιώθω όλη αυτή την γλύκα του να με τυλίγει, και να τον αγαπώ και να τον απολαμβάνω με κάθε μου κύτταρο!!! Χαζομαμά θα μου πείτε. Δεν θα μ’ ενοχλήσει φυσικά καθόλου!!! Είναι η σοκολάτα της ζωής μου!!!!

Υπάρχει και η πικρή σοκολάτα. Που ναι μεν ξέρεις ότι είναι πικρή, αλλά την τρως, απλά γιατί σου αρέσει. Πικρή ή όχι την αναζητάς πάλι μετά από λίγες ημέρες, και κάθε φορά, αν και το ξέρεις ήδη, σε ξαφνιάζει η πικράδα της….

Σαν τους ανθρώπους…

Από την άλλη, υπάρχει και το αλάτι. Το οποίο  νοστιμίζει τα φαγητά μας! Κακά τα ψέματα …

Κάνει όμως  κακό στην υγεία. Ανεβάζει την πίεση και μετά… είναι γνωστά τα παρακάτω. Μας αρέσει όμως και το χρησιμοποιούμε. Αλλιώς, άντε να φας άνοστο φαγητό.

Υπάρχει φυσικά και το ακατέργαστο αλάτι. Μπορεί να είναι χοντροκομμένο, αλλά μόνο καλό κάνει στην υγεία μας. Πολλοί δεν το προτιμούν γιατί θέλει και λίγο κόπο για να το χρησιμοποιήσεις σαν επιτραπέζιο, πρέπει να το τρίψεις, άρα να «σπαταλήσεις» χρόνο. Ναι, αλλά αλλιώς δεν απολαμβάνεις τα οφέλη του, εκτός και αν στραφείς ξανά στο επεξεργασμένο που σου δημιουργεί προβλήματα…

Σαν τους ανθρώπους…

Είναι και το σουφλέ. Σουφλέ σοκολάτας, τυριών, με κρέας, με λαχανικά, πολλών ειδών. Το οποίο φουσκώνει και είναι εντυπωσιακό σε εμφάνιση και πολύ νόστιμο!

Μόνο που αν δεν προσέξεις, ξεφουσκώνει και χαλάει όλη η εντύπωση, όλη η εμφάνιση.

Σαν τους ανθρώπους…

Καθώς μεγάλωνα λάτρεψα την θάλασσα! Μέχρι σήμερα, όταν είμαι δίπλα της, νοιώθω να με τυλίγει, να με γαληνεύει, άσχετα αν είναι ήρεμη ή φουρτουνιασμένη. Μεγάλη αγάπη η θάλασσα!

Μ΄ αρέσει να βουτάω στην αγκαλιά της και να χάνομαι στο απέραντο γαλάζιο της. Μ’ αρέσει να είμαι δίπλα της το βράδυ, ν’ ακούω τον παφλασμό των κυμάτων της και να σιγοτραγουδώ. Πολλές φορές έτυχε περπατώντας μέσα στο νερό να πληγώσω τα πόδια μου είτε από κανένα αχινό, είτε από πέτρα… Αλλά συνεχίζω να την αγαπώ!

Σαν τους ανθρώπους…

Προχθές, έσπασε ένα μουσικό κουτί, δώρο της πολυαγαπημένης μου παιδικής μου φίλης… Έγινε κομμάτια…

Έμεινα να το κοιτάζω και σκέφτηκα πως έτσι κομμάτια γίνομαι κι εγώ, όταν χάνω ανθρώπους που αγαπάω…

Όταν έχασα τον πατέρα μου, την παιδική μου φίλη, τον μεγάλο έρωτα της ζωής μου… Τουλάχιστον τους έχω στην καρδιά μου κι αυτό δεν μπορεί κανείς να μου το στερήσει.

Χάθηκαν όμως και άνθρωποι άλλοι… Που στο όνομα του έρωτα, της αγάπης και της φιλίας,  θέλησαν να παίξουν με την ψυχή μου.

Αυτούς, επιτρέψτε μου, αλλά δεν έχω χώρο στην καρδιά μου για να τους βάλω…

Όταν ήμουν μικρή, είχα ένα λούτρινο αρκουδάκι. Μου το είχε φέρει η γιαγιά μου από ένα ταξίδι της στην Γερμανία. Ήταν το αγαπημένο μου. Teddy το έλεγα και το είχα πάντα μαζί μου, ακόμη και όταν μεγάλωσα. Αν και τριμμένο πια, εγώ το αγαπούσα.

Κάποια στιγμή, μου το έκλεψαν… Θύμωσα πολύ… Ήξερα ποιος το έκανε, αλλά ήταν αδύνατον να το αποδείξω, πόσο μάλλον να το ξαναπάρω πίσω… Και το χειρότερο όλων, αυτός που μου το έκλεψε, συνέχισε να μπαίνει σπίτι μου… Τότε, δεν τόλμησα να υψώσω ανάστημα και να διεκδικήσω αυτό που μου πήρε… Μέχρι σήμερα, το μετανιώνω…

Αγαπώ πολύ την πατρίδα μου! Εδώ γεννήθηκα, μεγάλωσα, ζω.

Εδώ στην Ελλάδα, οι πρόγονοι μου έδωσαν το αίμα τους γι’ αυτήν, εδώ ερωτεύθηκαν, παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, πέθαναν.

Εδώ, στην Ελλάδα, τα πρώτα μου βήματα, οι πρώτοι μου έρωτες – ανεκπλήρωτοι και μη, τα όνειρα μου, η οικογένεια μου.

Εδώ στην Μάνα μου, μία Μάνα που την έχουν ξεσκίσει, την έχουν εκπορνεύσει και την σέρνουν στα δουλοπάζαρα των ξένων, την διαπομπεύουν και εμείς κοιτάμε ανίσχυροι τον όλο εξευτελισμό της….

Την Μάνα μας, που τόσοι πρόγονοι μας πολέμησαν γι’ αυτήν. Που επιτρέπουμε μία χούφτα πολιτικών να την βιάζουν καθημερινά. Που την βλέπουμε κουρελιασμένη, ματωμένη, να προσπαθεί να ζήσει προς χάριν των παιδιών της, και αυτοί προσπαθούν να την εξολοθρεύσουν χειρότερα κι από τους χειρότερους λαθροκυνηγούς….

Την Μάνα μας, που στο χέρι μας είναι να σώσουμε, δίνοντας τα χέρια μας όλοι μαζί, ενωμένοι κι αντί γι’ αυτό, καταντήσαμε χειροκροτητές πολιτικών προσώπων…

Πριν πολλά χρόνια, μου έκλεψαν τον Teddy… Και θύμωσα…

Σήμερα, κλέβουν τα όνειρα των παιδιών μας… Όχι μόνο κλέβουν τα όνειρα τους, αλλά τους επιτρέπουμε να βρίσκονται και στο σπίτι μας, στο σπίτι της Μάνας μας…

Κατεβάσαμε τα κεφάλια μας κάτω, αντί να θυμώσουμε και να υψώσουμε ανάστημα.

Τότε δεν τόλμησα να το κάνω. Το μετάνιωσα.

Σήμερα μπορώ, τολμώ, αλλά δυστυχώς, βλέπω πως είμαστε λίγοι, ελάχιστοι…

Και νοιώθω πάλι ανίσχυρη… Όπως τότε με τον  Teddy…

Δεν θα πω «Σαν τους ανθρώπους» όμως εδώ…

Απλά, γιατί βλέπω πως μεταλλαχθήκαμε από άνθρωποι σε μαριονέτες …

Και οι Εφιάλτες έγιναν πολλοί, έναντι των τριακοσίων που φυλάγουν  Θερμοπύλες.

Ίσως φταίνε τα τραγούδια, ίσως ο βροχερός καιρός… Δεν ξέρω…

Αυτά ήθελα να πω, ίσως – ίσως κι άλλα τόσα…

Μα τώρα θα σιωπήσω.

Ένα μόνο τελευταίο : Να με φοβάστε όταν μένω σιωπηλή…

Γιατί η σιωπή, κρύβει «ήχους της καρδιάς»

Με φωνάζει η Παλλάδα!

Σας καληνυχτώ…

redhead